2-2-2022 04:30
Ik word wakker en voel wat drukken bij mijn blaas, nu is dat de laatste weken wel vaker dus ik geef er geen aandacht aan en draai me om. Daardoor zakt het af maar komt het even later terug en draai me weer om, het gevoel gaat weer weg en komt weer terug en ik besluit maar te gaan plassen. Weer in bed komt het gevoel weer terug en dan besef ik me opeens dat er wat aan het rommelen is. Daarna komen de krampen plotseling wat sneller en begin ik te timen, het duurt inmiddels een goede 50 sec. maar er zit nog weinig regelmaat in. Ik heb contact met Irma en besluit rond 06:00 te gaan douchen en maak me in mijn hoofd druk om de 2 kleuters die straks wakker worden en naar school moeten. De weeën zakken acuut af en ik dommel weer weg in bed. Om half 11 heb ik een afspraak staan bij de gynaecoloog i.v.m. een inleiding bij 41 weken. Daar blijk ik 3cm ontsluiting te hebben en onderweg naar huis begint het opnieuw weer onregelmatig te rommelen. Om 14:00 komen de kleuters thuis uit school en weer valt alles direct stil en ik begin er zat van te worden. De kleuters zijn die middag enorm vervelend (en ik zelf waarschijnlijk ook ;-)) en liggen om 18:15 in bed. Rond 18:45 begint het weer te rommelen en komt er meer regelmaat in maar het is nog steeds goed te doen. Ik besluit om 19:30 Irma weer te bellen. We hadden die dag al contact gehad omdat ze wilde weten hoe het was bij de gynaecoloog en bood toen aan om voor de nacht nog even te kijken als ik dat wilde gezien het gerommel de hele dag. Rond 20:00 is ze er, de weeën vallen weer stil (mijn lichaam wil geen pottenkijkers geloof ik) maar ik blijk wel 5cm ontsluiting te hebben dus het is echt begonnen! Oma komt oppassen en we vertrekken rond 20:30 naar het ziekenhuis. Bij het thuis nog even plassen krijg ik acuut weer een flinke wee en verlies ik deels de slijmprop.
Thuis heb ik daar met Irma nog een gesprek over omdat ze het jammer vindt om nu een ruggenprik te willen terwijl ik zo makkelijk tot 5cm ben gekomen (ik wist voor ze kwam nog steeds niet of het nu wel of niet echt begonnen was door al dat stilvallen). Ik vond het inderdaad allemaal nog heel goed te doen en dat zag ze ook. Ze wist zeker dat het me zonder ook zou lukken, dat ik dat aankon en die ervaring gunde ze me ook. Anders was het alsnog zo geregeld. Haar advies is om in het ziekenhuis mijn vliezen te breken. Hier krijg ik in mijn hoofd een error van want zo had ik het helemaal niet bedacht maar ik zeg haar dat ik in de auto met mijn man ga overleggen. In de auto komen de weeën weer goed op gang en besluit ik nog geen pijnbestrijding te willen maar ook niet de vliezen te laten breken, ik wil kijken wat mijn lichaam zelf gaat doen.
Om 21.15u komen we aan op de verloskamers en voor mijn gevoel is de bevalling dan nu pas echt begonnen. De weeën komen frequenter en worden sterker maar ik vind het nog steeds goed te doen. Tussen de weeën door is er ruimte om nog een beetje te kletsen en de sfeer is erg relaxed, ik zit een roes, kan goed ontspannen en ervaar een bubbel die ik de vorige keer niet heb gehad.
22.00u: Ik vind het nu voor het eerst niet leuk meer, Irma besluit te toucheren en ik heb 8cm ontsluiting. Haar dienst loopt om 22.00 af en rond die tijd komt Muriël binnen, tegen 23:00 wisselen ze af. Tussen 22:00 - 23:47 ga ik van 8cm naar volledige ontsluiting en heb ik enorm veel moeite om de weeën op te vangen en hier ervaar ik ook wel momenten van paniek en roep ik wel 30x dat ik écht niet meer kan. Maarja, ik kan ook niet echt meer mijn spullen pakken, jas aantrekken en weer naar huis gaan.
Volledige ontsluiting
23.47u: Ik heb volledige ontsluiting en laat nu pas mijn vliezen breken al werd mij dat al eerder geadviseerd, ik hoopte dat dat gewoon spontaan zou gebeuren. Ik mag persen ook al ervaar ik nog geen persweeën maar nog steeds dezelfde pijnlijke ontsluitingsweeën en hier kan ik dan ook helemaal niks mee voor mijn gevoel. Na 20 minuten persen wordt om 00:07 (dus helaas net geen 02-02-2022) na een knip onze mooie dochter Wies geboren! We wisten het geslacht niet dus dat moet ook even landen. De placenta volgt snel en ziet er goed uit. Ik word gehecht, eet wat, de baby wordt aangelegd, ik ga douchen en rond 03:00 gaan we naar huis. Ik ben (nog steeds) blij dat Irma de situatie goed heeft ingeschat en ik zonder pijnbestrijding ben bevallen, deze ervaring heeft daardoor de ervaring van de eerste bevalling een beetje geheeld. Nadat de partusassistente thuis de boel heeft opgestart en weer weggaat kan ik natuurlijk voor geen meter slapen, de adrenaline giert door mijn lichaam. Om 07:00 maakt mijn man de kleuters wakker voor school, neemt ze mee onze slaapkamer in en de blik op hun slaperige gezichtjes wanneer er “opeens” een zusje in het wiegje ligt is een moment met een gouden randje. Ze kruipen bij ons in bed, we pakken Wies bij ons en zo zijn we opeens een gezin van 5.
Dé dag komt steeds dichterbij. Nog 3 dagen tot de uitgerekende datum. De babykamer inclusief toebehoren is gereed en de ‘vluchtkoffer’ staat klaar. Ik voel me nog goed en ben dankzij de nesteldrang nog even met een poetsdoek door het huis gegaan. Alleen de voorraad kast is nog een doorn in het oog. We besluiten deze na het avondeten samen maar eens onder handen te nemen. We beginnen spullen te herorganiseren. Ik stap een trapje af en merk enigszins verbaasd dat mijn broek nat wordt. Even vraag ik me nog af of dit ongemerkt urineverlies is, maar voor mijn man is het wel duidelijk: het moment is daar. Op zeer korte termijn zullen we niet meer met zijn tweeën zijn. We nemen voor onszelf de vervolgstappen door. Ik voel verder nog niets. Toch besluiten we de verloskundige te bellen, aangezien het al avond is. Dan is ze maar vast op de hoogte.
Irma heeft dienst en we spreken af later op de avond nogmaals contact te hebben om te kijken hoe het ervoor staat. Vlak na het beëindigen van het telefoontje dient de eerste wee zich aan. We houden de weeën bij middels een weeën timer. Hierdoor weten we dat ze om de twee minuten komen en ze houden ongeveer 40 seconden aan. Na een uur hebben we nogmaals contact met Irma. Wij zitten vanwege een Covid besmetting in isolatie en zowel Irma als wijzelf willen onnodig huisbezoek voorkomen. Dus bespreken we dat we weer zullen bellen als de weeën een minuut aanhouden. Sneller dan verwacht hebben we opnieuw contact, waarop Irma aangeeft langs te komen. In de tussentijd zijn de weeën in intensiteit flink toegenomen en bij de controle blijkt dat dit niet voor niks is. Ik heb al 7 cm ontsluiting. Dit is het moment om naar het ziekenhuis te gaan, zoals we vooraf bedacht hadden. Enkele weken geleden hebben we samen al eens vluchtig besproken dat het toch het mooiste zou zijn dat de bevalling zo vlot verloopt, dat het ziekenhuis niet meer haalbaar is. Onrealistisch bij de geboorte van een eerste kindje en daarnaast zullen wij dat geluk wel niet hebben was onze conclusie. Dus maar ‘gewoon veilig’ naar het ziekenhuis. We praten Irma bij over ons gesprek destijds en benoemen nogmaals dat de keuze voor het ziekenhuis enkel voortkomt uit onwetendheid en rekening houdend met doemscenario’s. Irma stelt ons hierin ontzettend gerust. Er is geen enkele reden om er van uit te gaan dat het niet goed zal gaan en dat het voorspoedig zal verlopen is haar verwachting. Ik vraag me nog af of we voldoende voorbereid zijn op een thuisbevalling, want ik heb alleen een kraampakket. Dat is echter geen enkel probleem aldus Irma. We gaan er voor!
De spullen worden weer uit de auto gehaald en de slaapkamer wordt werkbaar ingericht. In de tussentijd probeer ik de weeën op te vangen en krijg fijne begeleiding in de verschillende manieren waarop ik dit probeer. Ondanks of misschien juist vanwege de pijn ben ik blij dat we gewoon in ons eigen huis zijn. Doordat de ontsluiting niet volledig doorzet en het nog wel even gaat duren, wordt Irma afgelost door Muriël. Ook zij begeleid ons erg fijn in het opvangen van de weeën. Tot het moment daar is: Ik mag gaan persen. Het laatste gedeelte van de bevalling verloopt ook goed. Onder goede en fijne begeleiding van Muriël, wordt onze dochter Nore vlak voor middernacht geboren. In haar eigen huis. Ik moet bekennen dat ook de door mij verwachte ‘smeerboel’ die gepaard zou gaan met een bevalling heeft bijgedragen aan de keuze voor een poliklinische bevalling. Dit is echter ontzettend meegevallen en ik heb er persoonlijk helemaal niets van gemerkt.
Wij kunnen op alle vlakken zeggen dat we onwijs blij zijn dat we thuis zijn gebleven en niet naar het ziekenhuis zijn gegaan! Mede dankzij de verloskundigen kijken wij terug op een zeer bijzondere ervaring en daar zijn we hen dankbaar voor!
