Mijn vorige zwangerschap, van onze dochter, was ik bijna 2 weken over tijd. Ik ben toen ingeleid en heb ben toen veel bloed verloren waardoor ik nu “medisch” ben en zou ik moeten bevallen in het ziekenhuis. Dit liep toch net even wat anders dan gedacht...
Op de avond van 14 september 2023 heb ik samen met mijn man en onze dochter nog een rondje gewandeld. Op het moment dat we thuis zijn en wij net onze dochter naar bed willen doen blijk ik flinke buikgriep te hebben (niet wetende dat dit al een aankondiging was voor de bevalling). Dit houdt eigenlijk de hele nacht aan. Als ik later wil gaan plassen twijfel ik of ik al iets vruchtwater verloren ben. Ik ben weer gaan slapen en wordt een tijdje later weer wakker wanneer ik weer moet plassen. Als ik dan naast mij bed sta verlies ik ineens erg veel vruchtwater. Ik heb mijn man wakker gemaakt en heb de papieren opgezocht wat we zouden moeten doen. Hierop stond dat we nu nog rust konden nemen nu het nog kon dus ben ik gauw weer verder gaan slapen. Laten we morgenvroeg maar even bellen.
De volgende ochtend is het in mijn buik nog redelijk rustig, ik heb wel wat krampjes maar verder is het goed te doen. Mijn man besluit gewoon naar zijn werk te gaan aangezien het de vorige keer ook nog wel een tijdje duurde voor dat alles op gang kwam.
Deze dag (15-09-2023) hadden we ook nog een afspraak thuis staan om een nieuwe cv-ketel te laten plaatsen. Ik heb toen nog gedacht: “Ik hoop niet dat het allemaal heel erg doorzet want dan zit ik met al die mensen in mijn huis”. De werklui begonnen om 08.00 met de cv-ketel te vervangen wat dus inhield dat ik geen water had, hier heb ik natuurlijk nooit over nagedacht.
Rond 08.00 heb ik ook de verloskundige gebeld. Zij wilde in de loop van de ochtend wel langskomen om even te checken hoe ver het er mee stond. Uiteindelijk heb ik om 10.40 toch Jeannette (verloskundige) weer gebeld dat ik meer last kreeg van weeën. Waar de mannen op dat moment niet aan het werk waren liep ik heen en weer met onze dochter om de weeën een beetje op te vangen.
Jeannette komt kijken en omdat mijn vliezen gebroken waren en ik op dat moment niet constante weeën had heeft ze besloten om nog niet te kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had omdat dit de kans op infecties vergroot. Toen ik haar het verhaal vertelde hoe snel mijn moeder is bevallen en het de vorige keer met het inleiden best snel is gegaan heeft Jeannette toch maar even gecheckt. Ik bleek toen 2 centimeter ontsluiting te hebben. Het advies was dat mijn man toch maar rustig naar huis moest komen (gezien hij bijna 40 minuten moest rijden) en dan alvast rustig de vluchttas en maxi cosi in de auto pakken.
Maar Jeannette was nog maar net weg en de het werd steeds heftiger met de weeën. Vroeg op dat moment een van de werk mannen nog even waar de stofzuiger was dus die heb ik nog met pijn en moeite kunnen pakken.
Toen ben ik met onze dochter naar boven gegaan op de kamer om de weeën op te vangen. Op dat moment had ik nog steeds niet het besef dat onze zoon binnen een uur geboren zou worden dus ik had ook nog geen oppas voor onze dochter geregeld. De weeën werden heftiger en pijnlijker en ik heb toen nog gedacht: “Als ik nog naar het ziekenhuis moet en ik heb nog maar 2cm ontsluiting, dan heb ik nog een hele lange weg te gaan”. Daarop volgend heb ik Jeannette een bericht gestuurd om 12.10 dat ik wel graag vast naar het ziekenhuis wilde gaan en of dit mogelijk was. Door de heftige weeën had ik geen kracht meer om haar te bellen.
Mijn man nog een paar appjes gestuurd dat hij echt moest opschieten. Ondertussen appt ook mijn moeder (de oppas voor onze dochter) dat ze naar Borne gaat om te winkelen en of ik nog wat nodig ben. Daar kwam ineens het besef dat ik haar gauw moest inschakelen voor oppas. Gelukkig was ze nog niet onderweg dus kon ze gauw naar mij toe komen
Om 12.15 kwam mijn man – eindelijk – thuis, tenminste, zo voelde het!
Om 12.17 heeft mijn man direct Jeannette gebeld of we nu naar het ziekenhuis konden. Dat mocht gelukkig en of we dan nu ook wegreden. Jeannette hoorde hier een twijfel bij mijn man aan de lijn en ze is in de auto gestapt om naar ons huis te rijden. Op dat moment was ik erg blij dat ik niet alleen
meer de zorg voor onze dochter had.
Ik dacht; ik ga eerst even onder de douche staan. Maar oh nee, dat kon helemaal niet want het water is er af doordat de cv-ketel geplaatst werd. Toch even naar de badkamer gelopen om in een andere omgeving te zijn en en ik wilde niet tussen andere mensen lopen.
Gelukkig kwam daarna ook direct mijn moeder om onze dochter op te vangen. Zij zag mij en dacht direct dat deze bevalling het zelfde zou zijn als haar bevalling van mij. Toen mijn moeder net beneden was voelde ik gelijk de persdrang. Mijn man heeft ooit nog de grap bij de verloskundige gemaakt dat hij ook een hectometerpaaltje wil hebben als je onderweg bevalt. Ik dacht nog op dat moment: “Die gaan we nu zeker verdienen als we nu naar het ziekenhuis moeten rijden”. Ik kon het niet meer tegen houden. Maar mijn man had nog 1 tip: “Wacht anders even op Jeannette” ☺
12.30: Jeannette is er!!
Het enige wat ze op dat moment heel duidelijk zei is: Wij gaan niet meer naar het ziekenhuis!
Mijn man kreeg de telefoon en moest Naviva(kraamzorg) gaan bellen. Allerlei vragen natuurlijk waaronder de vraag hoeveel cm ontsluiting ik had (zonder te kijken) Het antwoord: Volledig!!
En daarmee was het telefoontje gauw afgerond. Want mijn man moest Jeannette helpen als assistent. Ineens moest de vluchttas weer uit de auto, overal moesten spullen gepakt worden waarin hij zich eigenlijk nog niet heel erg in verdiept had. Want het zou toch nog wel 2 weken duren?
Vervolgens wordt hem, al zoekende naar alle spullen, nog van alles gevraagd door de mannen van de cv-ketel. Jeannette maakt in een mum van tijd van alles klaar. Omdat ik van de vorige bevalling nog vrij weinig weet had ik in gedachten dat er veel foto’s en filmpjes gemaakt moesten worden. Dus dat heb ik mijn man nog even getipt tussendoor, maar hier was al bijna geen tijd meer voor.
12.40: Ik mag echt beginnen met persen! Mijn vorige bevalling was met een ruggenprik dus dat voelde in eerste instantie zo vreemd en anders aan. Maar alles ging zo snel!
12.48: Onze zoon is geboren!! Hij is hier ☺
12.55: De placenta is geboren. Ik heb nog even gedacht: “Oh ja, als deze hier niet komt dan wordt het als nog een rondje ziekenhuis..” ik hoopte hierna niet te veel bloedverlies te hebben zoals de vorige keer. Gelukkig was dit niet het geval
Het was zo mooi! Het was heftig maar ook heel bijzonder om dit thuis te hebben kunnen en mogen doen. Mijn moeder en onze dochter hebben niet eens de tijd had gehad om het huis te verlaten. Dus zij kwamen al gauw naar boven om kleinzoon en broertje Mees te mogen ontmoeten en
bewonderen. Wat bijzonder!
• Uiteraard is mijn man nog even naar de werklui geweest. Ze hebben door gehad dat er iets gaande was maar niet dit, dit hadden ze helemaal niet verwacht. Tot dat ze een baby hoorden huilen, hihi!
2-2-2022 04:30
Ik word wakker en voel wat drukken bij mijn blaas, nu is dat de laatste weken wel vaker dus ik geef er geen aandacht aan en draai me om. Daardoor zakt het af maar komt het even later terug en draai me weer om, het gevoel gaat weer weg en komt weer terug en ik besluit maar te gaan plassen. Weer in bed komt het gevoel weer terug en dan besef ik me opeens dat er wat aan het rommelen is. Daarna komen de krampen plotseling wat sneller en begin ik te timen, het duurt inmiddels een goede 50 sec. maar er zit nog weinig regelmaat in. Ik heb contact met Irma en besluit rond 06:00 te gaan douchen en maak me in mijn hoofd druk om de 2 kleuters die straks wakker worden en naar school moeten. De weeën zakken acuut af en ik dommel weer weg in bed. Om half 11 heb ik een afspraak staan bij de gynaecoloog i.v.m. een inleiding bij 41 weken. Daar blijk ik 3cm ontsluiting te hebben en onderweg naar huis begint het opnieuw weer onregelmatig te rommelen. Om 14:00 komen de kleuters thuis uit school en weer valt alles direct stil en ik begin er zat van te worden. De kleuters zijn die middag enorm vervelend (en ik zelf waarschijnlijk ook ;-)) en liggen om 18:15 in bed. Rond 18:45 begint het weer te rommelen en komt er meer regelmaat in maar het is nog steeds goed te doen. Ik besluit om 19:30 Irma weer te bellen. We hadden die dag al contact gehad omdat ze wilde weten hoe het was bij de gynaecoloog en bood toen aan om voor de nacht nog even te kijken als ik dat wilde gezien het gerommel de hele dag. Rond 20:00 is ze er, de weeën vallen weer stil (mijn lichaam wil geen pottenkijkers geloof ik) maar ik blijk wel 5cm ontsluiting te hebben dus het is echt begonnen! Oma komt oppassen en we vertrekken rond 20:30 naar het ziekenhuis. Bij het thuis nog even plassen krijg ik acuut weer een flinke wee en verlies ik deels de slijmprop.
Thuis heb ik daar met Irma nog een gesprek over omdat ze het jammer vindt om nu een ruggenprik te willen terwijl ik zo makkelijk tot 5cm ben gekomen (ik wist voor ze kwam nog steeds niet of het nu wel of niet echt begonnen was door al dat stilvallen). Ik vond het inderdaad allemaal nog heel goed te doen en dat zag ze ook. Ze wist zeker dat het me zonder ook zou lukken, dat ik dat aankon en die ervaring gunde ze me ook. Anders was het alsnog zo geregeld. Haar advies is om in het ziekenhuis mijn vliezen te breken. Hier krijg ik in mijn hoofd een error van want zo had ik het helemaal niet bedacht maar ik zeg haar dat ik in de auto met mijn man ga overleggen. In de auto komen de weeën weer goed op gang en besluit ik nog geen pijnbestrijding te willen maar ook niet de vliezen te laten breken, ik wil kijken wat mijn lichaam zelf gaat doen.
Om 21.15u komen we aan op de verloskamers en voor mijn gevoel is de bevalling dan nu pas echt begonnen. De weeën komen frequenter en worden sterker maar ik vind het nog steeds goed te doen. Tussen de weeën door is er ruimte om nog een beetje te kletsen en de sfeer is erg relaxed, ik zit een roes, kan goed ontspannen en ervaar een bubbel die ik de vorige keer niet heb gehad.
22.00u: Ik vind het nu voor het eerst niet leuk meer, Irma besluit te toucheren en ik heb 8cm ontsluiting. Haar dienst loopt om 22.00 af en rond die tijd komt Muriël binnen, tegen 23:00 wisselen ze af. Tussen 22:00 - 23:47 ga ik van 8cm naar volledige ontsluiting en heb ik enorm veel moeite om de weeën op te vangen en hier ervaar ik ook wel momenten van paniek en roep ik wel 30x dat ik écht niet meer kan. Maarja, ik kan ook niet echt meer mijn spullen pakken, jas aantrekken en weer naar huis gaan.
Volledige ontsluiting
23.47u: Ik heb volledige ontsluiting en laat nu pas mijn vliezen breken al werd mij dat al eerder geadviseerd, ik hoopte dat dat gewoon spontaan zou gebeuren. Ik mag persen ook al ervaar ik nog geen persweeën maar nog steeds dezelfde pijnlijke ontsluitingsweeën en hier kan ik dan ook helemaal niks mee voor mijn gevoel. Na 20 minuten persen wordt om 00:07 (dus helaas net geen 02-02-2022) na een knip onze mooie dochter Wies geboren! We wisten het geslacht niet dus dat moet ook even landen. De placenta volgt snel en ziet er goed uit. Ik word gehecht, eet wat, de baby wordt aangelegd, ik ga douchen en rond 03:00 gaan we naar huis. Ik ben (nog steeds) blij dat Irma de situatie goed heeft ingeschat en ik zonder pijnbestrijding ben bevallen, deze ervaring heeft daardoor de ervaring van de eerste bevalling een beetje geheeld. Nadat de partusassistente thuis de boel heeft opgestart en weer weggaat kan ik natuurlijk voor geen meter slapen, de adrenaline giert door mijn lichaam. Om 07:00 maakt mijn man de kleuters wakker voor school, neemt ze mee onze slaapkamer in en de blik op hun slaperige gezichtjes wanneer er “opeens” een zusje in het wiegje ligt is een moment met een gouden randje. Ze kruipen bij ons in bed, we pakken Wies bij ons en zo zijn we opeens een gezin van 5.
Dé dag komt steeds dichterbij. Nog 3 dagen tot de uitgerekende datum. De babykamer inclusief toebehoren is gereed en de ‘vluchtkoffer’ staat klaar. Ik voel me nog goed en ben dankzij de nesteldrang nog even met een poetsdoek door het huis gegaan. Alleen de voorraad kast is nog een doorn in het oog. We besluiten deze na het avondeten samen maar eens onder handen te nemen. We beginnen spullen te herorganiseren. Ik stap een trapje af en merk enigszins verbaasd dat mijn broek nat wordt. Even vraag ik me nog af of dit ongemerkt urineverlies is, maar voor mijn man is het wel duidelijk: het moment is daar. Op zeer korte termijn zullen we niet meer met zijn tweeën zijn. We nemen voor onszelf de vervolgstappen door. Ik voel verder nog niets. Toch besluiten we de verloskundige te bellen, aangezien het al avond is. Dan is ze maar vast op de hoogte.
Irma heeft dienst en we spreken af later op de avond nogmaals contact te hebben om te kijken hoe het ervoor staat. Vlak na het beëindigen van het telefoontje dient de eerste wee zich aan. We houden de weeën bij middels een weeën timer. Hierdoor weten we dat ze om de twee minuten komen en ze houden ongeveer 40 seconden aan. Na een uur hebben we nogmaals contact met Irma. Wij zitten vanwege een Covid besmetting in isolatie en zowel Irma als wijzelf willen onnodig huisbezoek voorkomen. Dus bespreken we dat we weer zullen bellen als de weeën een minuut aanhouden. Sneller dan verwacht hebben we opnieuw contact, waarop Irma aangeeft langs te komen. In de tussentijd zijn de weeën in intensiteit flink toegenomen en bij de controle blijkt dat dit niet voor niks is. Ik heb al 7 cm ontsluiting. Dit is het moment om naar het ziekenhuis te gaan, zoals we vooraf bedacht hadden. Enkele weken geleden hebben we samen al eens vluchtig besproken dat het toch het mooiste zou zijn dat de bevalling zo vlot verloopt, dat het ziekenhuis niet meer haalbaar is. Onrealistisch bij de geboorte van een eerste kindje en daarnaast zullen wij dat geluk wel niet hebben was onze conclusie. Dus maar ‘gewoon veilig’ naar het ziekenhuis. We praten Irma bij over ons gesprek destijds en benoemen nogmaals dat de keuze voor het ziekenhuis enkel voortkomt uit onwetendheid en rekening houdend met doemscenario’s. Irma stelt ons hierin ontzettend gerust. Er is geen enkele reden om er van uit te gaan dat het niet goed zal gaan en dat het voorspoedig zal verlopen is haar verwachting. Ik vraag me nog af of we voldoende voorbereid zijn op een thuisbevalling, want ik heb alleen een kraampakket. Dat is echter geen enkel probleem aldus Irma. We gaan er voor!
De spullen worden weer uit de auto gehaald en de slaapkamer wordt werkbaar ingericht. In de tussentijd probeer ik de weeën op te vangen en krijg fijne begeleiding in de verschillende manieren waarop ik dit probeer. Ondanks of misschien juist vanwege de pijn ben ik blij dat we gewoon in ons eigen huis zijn. Doordat de ontsluiting niet volledig doorzet en het nog wel even gaat duren, wordt Irma afgelost door Muriël. Ook zij begeleid ons erg fijn in het opvangen van de weeën. Tot het moment daar is: Ik mag gaan persen. Het laatste gedeelte van de bevalling verloopt ook goed. Onder goede en fijne begeleiding van Muriël, wordt onze dochter Nore vlak voor middernacht geboren. In haar eigen huis. Ik moet bekennen dat ook de door mij verwachte ‘smeerboel’ die gepaard zou gaan met een bevalling heeft bijgedragen aan de keuze voor een poliklinische bevalling. Dit is echter ontzettend meegevallen en ik heb er persoonlijk helemaal niets van gemerkt.
Wij kunnen op alle vlakken zeggen dat we onwijs blij zijn dat we thuis zijn gebleven en niet naar het ziekenhuis zijn gegaan! Mede dankzij de verloskundigen kijken wij terug op een zeer bijzondere ervaring en daar zijn we hen dankbaar voor!
